Zygmunt Łakiński

---

Życiorys

Zygmunt Łakiński urodził się 27 stycznia 1892 roku w Kościanie, w rodzinie Jana Łakińskiego h. Pelikan, który żył w latach 1859–1940, oraz Teresy z Księżopolskich, która zmarła w 1922 roku. Po ukończeniu edukacji w szkole powszechnej, podjął naukę w gimnazjum w Poznaniu, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości w 1913 roku.

6 sierpnia 1914 roku został wcielony do Armii Cesarstwa Niemieckiego, a w 1915 roku awansował na podporucznika. Służbę na froncie zachodnim w artylerii niemieckiej pełnił aż do lutego 1918. Po zakończeniu tego etapu kariery, został instruktorem w Polskiej Sile Zbrojnej aż do końca października 1918 roku.

W okresie od listopada 1918 do 8 stycznia 1919 pełnił funkcję adiutanta baonu Służby Straży i Bezpieczeństwa w Poznaniu. W dniach 27 grudnia 1918 zorganizował akcję oddziałów tej służby z punktu dowodzenia w Zamku. Od 9 stycznia 1919 miał znaczący wpływ na tworzenie Dowództwa Artylerii, informując w Dowództwie Głównym o sprawach artylerii. Już 20 stycznia 1919 został adiutantem przy Inspekcji Artylerii.

Formalne przyjęcie Łakińskiego do Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim miało miejsce na mocy dekretu Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej z 20 marca 1919, w którym otrzymał tytuł porucznika ze starszeństwem od 1 października 1915. Już 15 kwietnia 1919 objął dowództwo 3 baterii I dywizjonu artylerii konnej, która po połączeniu z „armią krajową” 5 lutego 1920 została przekształcona w 7 dywizjon artylerii konnej wielkopolskiej.

Na mocy decyzji Komisariatu NRL, 3 czerwca 1919 roku awansowano go na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. W sierpniu 1919 przeniesiono go do 2 pułku artylerii polowej Legionów na stanowisko dowódcy baterii, a w listopadzie 1919 objął dowództwo I dywizjonu, przechodząc z nim cały szlak bojowy wojny polsko-bolszewickiej.

W okresie od października 1921 do 23 czerwca 1922 zasiadał w Komisji Weryfikacyjnej dla byłych oficerów niemieckich. 3 maja 1922 roku zostało mu nadane stopień majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 oraz 144. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Od 24 kwietnia 1922 do 15 lutego 1924 pełnił funkcję szefa Oddziału V Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu oraz pozostał oficerem nadetatowym 14 pułku artylerii polowej. W marcu 1924 roku objął dowództwo 7 dywizjonu artylerii konnej Wielkopolskiej w Poznaniu, a 23 stycznia 1928 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dnia 1 stycznia 1928 i 14. lokatą w korpusie oficerów artylerii.

10 grudnia 1931 roku został awansowany na pułkownika ze starszeństwem od 1 stycznia 1932 i 7. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Dowodził dywizjonem do 16 kwietnia 1934 roku, po czym w kwietniu 1934 roku został mianowany dowódcą 10 Kaniowskiego pułku artylerii lekkiej w Łodzi. Od 1 października 1938 roku kierował artylerią dywizyjną 30 Poleskiej Dywizji Piechoty, walcząc w trakcie obrony w 1939 roku aż do 28 września.

Następnie udał się do Francji, gdzie od kwietnia 1940 roku dowodził artylerią dywizyjną 3 Dywizji Piechoty. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii, od lipca 1940 do listopada 1941 roku pełnił funkcję zastępcy dowódcy 1 Brygady Strzelców w Szkocji. W styczniu 1942 roku udał się na Bliski Wschód, obejmując stanowisko komendanta Centrum Szkolenia Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich, a następnie dowódcy artylerii 3 Dywizji Strzelców Karpackich oraz dowódcy 7 Dywizji Piechoty aż do kwietnia 1947 roku. 3 maja 1945 roku awansował na generała brygady.

Po zakończeniu służby wojskowej osiedlił się w Londynie. Zainwestował swoje oszczędności w zakup domu na wynajem i pełnił rolę administratora, co pozwalało mu na zabezpieczenie sobie środków do życia. Zmarł w Londynie w dniu 24 marca 1961 roku i został pochowany na cmentarzu Gunnersbury.

Od 2 lipca 1919 roku był szczęśliwym mężem Teresy Marii z Grabskich h. Pomian, z którą miał dwóch synów.

Ordery i odznaczenia

Zygmunt Łakiński został odznaczony licznymi, prestiżowymi medalami i wyróżnieniami, które podkreślają jego zasługi oraz poświęcenie w służbie dla ojczyzny. Poniżej przedstawiamy pełną listę jego odznaczeń:

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 81,
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 9985,
• Krzyż Niepodległości (przyznany 21 kwietnia 1937 roku),
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (przyznany 9 listopada 1931 roku),
• Krzyż Walecznych (otrzymany dwukrotnie, 1921 roku),
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami,
• Złoty Krzyż Zasługi (przyznany 22 grudnia 1928 roku),
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino,
• Krzyż Oficerski Orderu Imperium Brytyjskiego (przyznany 19 grudnia 1944 roku),
• Gwiazda Italii,
• Gwiazda za Wojnę 1939–1945,
• Medal Obrony,
• Medal Wojny 1939–1945,
• Medal Żołnierza (przyznany 28 stycznia 1948 roku),
• Krzyż Wojenny 1939–1945.

---

Oceń: Zygmunt Łakiński

---